GÜLÜŞ

Qarşımda nazlanıb yenə gülürsən
Bilsən gülüşlərin nəyə bənzəyir
Mən desəm artıqdır özen bilirsən
Lalə yanağında şehə bənzəyir

Sənin gülüşlərin bir rüzgar kimi
Əsərkən ömrümün gülü açılır
Gülsə dodaqların ulduzlar kimi
Ruhuma bir sayın işıq saçılır

Sənin gülüşlerin yaz səhərində
Hissimə fikrimə sanki rəng alır
Gül ki şeirlərim gülüşlərindən
Qırılmaq bilməyən bir ahəng alır

Cahan ki solmayan bir bağça bağdır
Burda rəvamıdır gülmədən ölmək
Yazıq o şəxsə ki qara qabağdır
Nə qədəe yaraşır insana gülmək

“Mikayil Müşfiq”